امروزه، با پيشرفت علم و دانش، اطّلاع داشتن از حوادث و رويدادها، امرى ضرورى است. با گذشت زمان، نيازهاى بشر نسبت به علوم مختلف فزونتر مى گردد و انسان، بيشتر به موجوديّت و گذشته خود پى مى برد.با كمى تأمّل و تحقيق در مورد مسائل دينى، متوجّه مى شويم كه نياز فطرى انسان به دين، امرى است كاملا طبيعى و بشر براى شناخت خوشتن و رسيدن به اهداف والاى زندگى خود و نيز شناخت نسبت به آينده و زندگى پس از مرگ(معاد)، از هيچ تلاشى فروگذار نيست.دين، تنها شيوه اى براى رسيدن به اهداف مادّى جامعه نيست; بلكه راهنماى انسان است به سوى اخلاقى نيكو و كردارى پسنديده و درك بهتر و جامعتر از خالق هستى و معاد و آنچه كه ما از آنها غافل ايم و از كنارشان بى اعتنا مى گذريم.احساس نياز انسان به دين را با كمى تحقيق مى توان از روزگاران بسيار دور جستجو كرد. قبايل وحشى، بهترين مثال براى اين موضوع است كه با آنكه خوى خشونت و وحشيگرى در نهادشان بود، خود را ملزم به داشتن آيينى مذهبى مى دانستند و تصوّر مى كردند كه با پيروى از آداب و سنن جاهلى و مثلا رقصيدن با آتش، ارواح شياطين از جسم آنان، بيماران و قبيله شان دور مى شود. آن را وظيفه خود مى پنداشتند و به پرستش انسان و يا درختى مخصوص پرداخته، به زبان خود، آنها را«توتم» مى ناميدند.
